پایگاه خبری فوتبالی- اعداد و ارقامی که این روزها در مورد مبلغ قرارداد بعضی بازیکنان شنیده می‌شود هوش از سر هر شنونده‌ای می‌برد.
به گزارش فوتبالی، در حالی که فصل فوتبالی باشگاهی در ایران هنوز ادامه دارد و همه منتظر پایان جام حذفی هستند اما از مدت‌ها پیش فعالیت باشگاهها در زمینه نقل و انتقالات آغاز شده است. برخی باشگاهها حتی از چند خریدشان هم رونمایی کرده‌اند.
شروع فعالیت باشگاهها در بازار نقل و انتقالات پیش از پایان فصل البته اتفاق جدیدی نیست. همه می‌دانند که مذاکرات باشگاهها با بازیکنان جدید، از مدت‌ها قبل از شروع رسمی فصل نقل و انتقالات کلید می‌خورد.
اما چیزی که بازار نقل و انتقالات را در این فصل با فصول گذشته متفاوت کرده است افزایش باورنکردنی پولهایی است که صرف خرید بازیکنان می‌شود. اخیرا سعید اخباری (سرمربی چادرملو) و حسین خبیری (مدیر عامل باشگاه فولاد خوزستان) در این باره صحبت و مبالغی را مطرح کرده‌اند که باعث شده آنها به ارکان قضایی فدراسیون فوتبال احضار شوند اما واقعیت این است که همه می‌دانند ارقامی که این دو نفر مطرح کرده‌اند کاملا درست است!
سال گذشته وقتی خبر رسید یک بازیکن با قراردادی 35 میلیاردی به تیم دیگری رفته است هیچ کس این رقم را باور نمی‌کرد. تصور همه این بود که با افزایش نرخ تورم سالیانه، بالاترین رقمی که ممکن است به یک فوتبالیست پرداخت شود 20 میلیارد است. اما بعدتر مشخص شد مبلغ 35 میلیارد تومان صحیح بوده است.
اما از خبرهایی که این روزها درباره توافق باشگاهها با بازیکنان منتشر می‌شود این طور به نظر می‌رسد که کف قیمت قرارداد بازیکنان با تیم‌های مدعی و پولدار لیگ 80 میلیارد تومان است! یعنی بیشتر از دو برابر سقف قراردادهای سال گذشته!
این رقم البته همان طور که گفته شد مربوط به کف قیمت‌هاست و اهالی فوتبال اطلاع دارند که برخی از بازیکنان قراردادهایی بین 100 تا 120 میلیاردی می‌بندند. این یعنی گران‌ترین قراردادهای امسال نسبت به گران‌ترین قرارداد سال گذشته بین 300 تا 400 درصد افزایش پیدا کرده است. سال گذشته گردش مالی بازار نقل و انتقالات در ایران 5 هزار میلیارد تومان بوده اما به نظر می‌رسد با روندی که اخیرا شاهد آن هستیم این رقم برای امسال به عددی بین 7 تا 9 هزار میلیارد تومان و حتی 10 هزار میلیارد تومان برسد.
نکته عجیب اما مربوط به اصل شکل‌گیری توافق بین بازیکنان و باشگاه‌هاست. تقریبا همه فوتبالدوستان در ایران اعتقاد دارند که حتی بهترین بازیکن ایرانی هم شایسته دریافت این رقم‌ها نیست. در بهترین حالت گران‌ترین قرارداد بازیکن ایرانی می‌تواند یک‌چهارم کف قیمت فعلی یعنی 20 میلیارد باشد. خود مدیران باشگاهها هم همین عقیده را دارند اما رقابتی که بین باشگاهها برای جذب بازیکنان شکل می‌گیرد باعث می‌شود مدیران از ترس از دست دادن بازیکنان، تن به خریدهای گران قیمت بدهند.
نکته عجیب‌تر اما این است که بازیکنان هم می‌دانند خیلی از باشگاهها قادر به پرداخت مبالغ هنگفتی که در قراردادها ثبت شده نیستند. به هر حال هنوز 90 درصد باشگاه‌های ایران دولتی هستند و از بودجه دولتی ارتزاق می‌کنند. دریافت این بودجه و پرداخت آن به بازیکنان اصل کار آسانی نیست.
اما مطرح شدن چنین مبالغی باعث دلزدگی مردم عادی و هواداران فوتبال می‌شود. درصد خیلی زیادی از مردم و فوتبالدوستان ایرانی حتی اگر همه عمرشان کار کنند نمی‌توانند به مبلغی اندازه یک دهم کف قراردادهای این فصل دست پیدا کنند. همین باعث می‌شود اقبال مردم به فوتبال روزبه‌روز کمتر شود. اتفاقی که در چند فصل اخیر افتاده است و نتیجه آن را می‌توانیم روی سکوهای خلوت ورزشگاهها ببینیم.
البته این ماجرا ابعاد گسترده‌تری هم دارد که کمتر به آنها پرداخته شده است. مثلا در پروسه شکل گرفتن خیلی از این انتقالات، برخی مدیران عامل باشگاهها، حتی خود بازیکنان و برخی خبرنگاران و رسانه‌ها و شبکه های اجتماعی که با انتشار اخبار کذب قیمت را بالاتر برده‌اند و بازارگرمی کرده‌اند از ایجنت بازیکن هم سهم خودشان را دریافت می‌کنند. طبیعتا هرچه رقم انتقالها بیشتر باشد میزان دریافتی این افراد هم بیشتر می‌شود. دریافتی های زیرمیزی هم به شیوه عجیبی رواج پیدا کرده و با دادن پول به خانواده و نزدیکان بازیکنان، این اتفاق می افتد تا رد ماجرا پاک شود.
اما مساله نگران کننده این است که اگر جلوی این روند ناصواب گرفته نشود در آینده نزدیک شاهد اتفاقات ناگواری خواهیم بود. در صورتی که همین روند ادامه پیدا کند سال بعد شاهد افزایش چند برابری قیمت‌ها خواهیم بود و اگر کار به آنجا برسد دیگر نمی‌شود افزایش قیمت‌ها را مهار کرد. آیا واقعا فوتبال ایران، توان پرداخت چنین پولهایی را دارد؟ باشگاهها چنین زوری دارند؟
به نظر می‌رسد سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال باید هرچه زودتر فکری برای حل این مشکل کنند. البته قانون سقف قرارداد به شکلی که در دو سال گذشته ابلاغ و اجرا شد تا حدودی توانست جلوی برخی ماجراها را بگیرد اما نتوانست مشکل را از ریشه حل کند اما قطعا راه حلی برای آن وجود دارد. راه حلی که رسیدن به آن نیازمند اجماع، همفکری و همکاری اهالی فوتبال است.
