پایگاه خبری فوتبالی- یک: با گذشت دو بازی از مربیگری جباری می‌توان به این نتیجه رسید که تیم او ۴-۱-۴-۱ بازی می‌کند. مهمترین نقش به روزبه چشمی سپرده شده که رابط بین خطوط است. جلوی او رامین رضاییان، آرش رضاوند، محمدحسین اسلامی و علیرضا کوشکی بازی کردند که هر چهار نفر وظایف خود را عالی انجام دادند خاصیت مهم آنها جابه‌جایی مدام بود که مهارشان را سخت می‌کرد.
دو: این جابجایی های سریع سرعت بازی استقلال را هم به نحو قابل توجهی افزایش داده بود. چیزی که استقلال از ابتدای فصل در آن ضعف داشت همین سرعت انتقال بود. برای اینکه سرعت تیمی بالا برود نیاز است که سرعت انتقال توپ و جابه‌جایی نفرات بالا باشد. نیمه دوم بازی دیروز بهترین نمایش فصل استقلال بود.
سه: به تیم مجتبی حسینی پنج تا زدن در خواب هم قفل است. کسی که معمولا به شما به اندازه انگشتان یک دست هم فرصت گلزنی نمی‌دهد چه برسد به اینکه پنج تا بخورد. احتمالا او هم انتظار چنین استقلالی نداشت .
چهار: یک سؤال مهم؛ آیا با یک بازی خوب می‌توان یک فصل بد را فراموش کرد؟ آیا این بازیکنان که یک فصل خون به دل استقلالیها کردند بازیکنان خوبی هستند یا نه؟ برای ارزیابی یک بازیکن ، نه یک بازی نه چند بازی بلکه یک فصل را می سنجند. اگر چه استقلال از ابتدای فصل گرفتار مشکلات فنی و مدیریتی بوده و این بازیکنان پتانسیل اصلی‌شان را نتوانستند ارائه دهند. البته روز جمعه سیدحسین هم نمایش بسیار خوبی داشت. شاید به او خیلی انتقاد می شود اما باور کنید اگر سیدحسین این فصل در دروازه حضور نداشت، شاید استقلال حالا در بهترین حالت نساجی و در بدترین حالت هوادار بود. او سیوهای زیادی هم در لیگ و هم در آسیا داشت و مطمئنا یکی از ستاره های این فصل استقلال بود. اگر مدافعان استقلال خوب بودند، مطمئنا تعداد کلین شیت های حسینی بیشتر هم بود.
پنج: خود مجتبی جباری از این دو برد جوگیر نشده و در کنفرانسهایش با احتیاط صحبت می‌کند. این منطق باید در ذهن هواداران استقلال هم نهادینه شود. استقلال بزرگ نیاز به سرمربی بزرگ و بازیکنان بزرگ و بین‌المللی دارد که بتواند تنه به تنه تیمهای سطح یک لیگ‌برتر برای قهرمانی بجنگد. درباره آسیا چیزی هم نگفتیم چون آنجا همه چیز فرق دارد. فعلا جباری روح برندگی را به کالبد خسته استقلال دمیده و باید دید این روح تا فینال جام حذفی ادامه خواهد داشت یا نه.
شش: حال استقلال که خوب باشد حتی مسعود جوما هم گل می‌زند، کوجو بریس می‌کند و اسلامی ستاره زمین می‌شود اما مقابل چه تیمهایی؟ مقابل تیمهایی در سطح آلومینیوم. آیا با همین بازیکنان می‌شود مثلا یک دربی یا سپاهان و تراکتور را برد؟ پاسخ اکثر شما احتمالا منفی است.
هفت: بازگشت یک هویت از دست رفته انگار فقط با یک استقلالی اصیل ممکن بود. کسی که از بچگی در این فضا بزرگ شده و نزدیک‌ترین چهره به اسطوره‌های بزرگ این باشگاه است. مجتبی جباری بدون ادا و اصول و حرفهای نسنجیده بهترین جاده‌صاف‌کن برای والتر ماتزاری است. اگر هم ماتزاری بیاید و جباری دستیارش باشد، وضعیت بهتر از اینی که می بینید خواهد شد.
هشت: جنس فوتبال بعضی تیمها به هم نمی‌خورد. مثلا آلومینیومی که مقابل پرسپولیس گربه سیاه است برابر استقلال یک مغلوب تمام‌عیار است. عدد صفر مقابل بردهای تیم اراکی برابر استقلال این ادعا را ثابت می‌کند.
نه: روز جمعه، استقلال به معنای واقعی تیم بود. بدون اتکا به تک چهره‌ها ، تک تک بازیکنان در خدمت خواسته‌های کادرفنی بودند. شانس و قرعه هم فعلا با استقلال همراهی می‌کند و رقبای آینده این تیم هیچ‌کدام در فرم همیشگی به سر نمی‌برند و این بهترین فرصت برای جباری است که حیثیث لکه دار شده استقلال را که با افتضاحات مربیانی چون نکونام ، موسیمانه و بوژویچ به وجود آمده اصلاح کند.
ده: فاصله مناسب بین بازیها در آخر فصل که معمولا شش یا هفت روز است فرصت تمرین و ریکاوری بهتر را برای جباری مهیا کرده، استقلال اکنون در بهترین و مناسب‌ترین وضعیت روحی روانی می‌تواند ایرادات فنی و تاکتیکی را برطرف کند. فاصله بین حیاکن رهاکن و هورا کشیدن در فوتبال ایران دو برد یا دو باخت است، مجتبی این را به خوبی می‌داند. البته او باید قدم به قدم پیش برود و با دو بازی مقابل چادرملو و سپاهان، برای بازی نیمه نهایی مقابل صنعت نفت آبادان آماده شود. حریف استقلال در فینال، مطمئنا یا گل گهر است یا ملوان که اولی انگیزه بالایی برای قهرمانی در جام حذفی دارد و دومی یکی از اساتید جام حذفی است. جباری خوب می داند که گرفتن جام برای استقلال در این فصل کابوس وار چقدر ارزشمند است.
گزارش از پیمان خنافری/ پایگاه خبری فوتبالی
استقلال 
